"Ojciec chrzestny" Mario Puzo

                                              zrodlo: http://www.wydawnictwoalbatros.com/

Autor: Mario Puzo
Przeczytane:  6.01.2013r.
tytuł oryginału: THE GODFATHER
tłumaczenie: Bronisław Zieliński
liczba stron: 480
ISBN: 978-83-7659-900-7
oprawa: twarda

                                                                    Ocena 6/6

         Są takie opowieści, które wzbudzają w nas pokłady mrocznej fascynacji anatomią zbrodni. Do nich z pewnością zalicza się książka Mario Puzo Ojciec Chrzestny.

Wielu z Was słyszało o ekranizacji powieści. To właśnie za sprawą wyobraźni Puzo, który współtworzył scenariusz do filmu zawdzięczamy tak niesamowite kreacje Copolli z Marlonem Brando, Alem Pacino i Duvallem. Patrząc na to oczami postronnego obserwatora trudno uwierzyć, że tak intrygującą fabuła to zasługa bujnej wyobraźni powieściopisarza.

 

Trzy części filmu Ojciec Chrzestny pozostawiły niezatarty ślad w pamięci milionów fanów. Oczarowani plejadą gwiazd i świetną scenografią. Mimo upływu lat nadal zachwycają się kultowymi tekstami, które w sposób naturalny stały się częścią współczesnej kultury.

 Jednak zapewniam, że fabuła przedstawiona na kartach tego dzieła jest o wiele ciekawsza. Akcja powieści zaczęła się niewinnie od wydarzeń, które mogły spotkać każdego z nas. 

         Młody kilkunastoletni chłopak Vito w wyniku porachunków swojego ojca z sycylijskim watażką traci rodziców i starszego brata. Emigruje do Ameryki, która w jego czasach była jedynym schronieniem przed niesprawiedliwością. Dopiero tutaj poznaje smak bezlitosnej vendetty.

Śledzimy jego losy i dowiadujemy się, że jako dwudziestokilkulatek plami swoje dłonie krwią. W ciemnej obskurnej klatce schodowej leży trup, jego ciało jeszcze nie ostygło, a zapach rozgrzanego i spoconego mężczyzny czai się za wyłomem.

Podchodzi i dla pewności strzela drugi raz. Mózg denata rozsmarowując na ścianie tworząc panoramiczną mozaikę.

Vito Corleone zaczął gorączkowo myśleć o kolejnych posunięciach. Zamordowanie kogoś tak wysoko postawionego, jak ten dureń to jedno, ale przejęcie po nim schedy to, co innego.

Od tych wydarzeń mijają dekady i teraz don Vito jest szanowanym milionerem zajmującym się legalnym biznesem. Czy tak jest faktycznie?

Teraz po latach widzimy go jak siedzi pochylony i załamany w wysterylizowanym zakładzie pogrzebowym swojego dłużnika i boleję nad losem swojego zamordowanego syna Sonne’go.  

Wygląd jego ciała sprawia, ze zimne serce przybiera kształt lodowatych strzępów. Jest tak dziurawe, jak ser szwajcarski. Wszystko, co zbudował chyli się ku upadkowi. Nie ma już tej siły, która wcześniej sprawiała, że łatwiej pociągał za spust klamki.

Nie jest tym samym „żelaznym Donem”. Nie ma wyrzutów sumienia, nie ma w sobie krzty przebaczenia dla wrogów. Jednak nadal pali go wewnętrzny ogień przodków wyznających zasadę vendetty.

Odnajduje odpowiednie narzędzie w postaci drugiego syna Micheal’a i to on od teraz pory będzie dyktował warunki. Posiada wszystko, czym powinien charakteryzować się don –siłę, charyzmę i nie ma w nim wątpliwości.

„Zemsta to potrawa, która smakuje najlepiej, kiedy jest zimna” (1)

Właśnie ten cytat będzie charakteryzował postępowanie następcy Vita Corleone Mike’a. Rozliczy on wrogów rodziny z wszystkich przewinień.

Sam jeden skazany na tułaczy los. Nie ma w nikim oparcia, okłamuje żonę, wysługuje się innymi, gdy chce kogoś zlikwidować. Wszystko w szeroko pojętym interesie rodziny.

Miał wszystkich w głęboki poważaniu kochał tylko swoje dzieci. Jednak mimo oddania dla rodziny nie zawahał się przed podejmowaniem trudnych wyborów. Co mam na myśli tego wam nie zdradzę, bo odkrywanie tego podczas czytania powieści, to wspaniałe doznanie dla duszy.

Wspomniany don Michael obracał się wśród szulerów, hazardzistów, dziwkarzy, skorumpowanych kongresmenów i wysoko postawionych policjantów w wydziałach do sprawa zwalczania przestępczości.

Nienawidził ich, a zarazem potrzebował i hojnie opłacał by mogli być dla niego niczym pionki na szachownicy. Użyteczni, ale jeśli tylko zajdzie taka potrzeba zbici i usunięci z gry.

W chwili, gdybyście zapytali najbliższych współpracowników o dona, to powiedzieliby, że:

„Twierdził, że nie ma w życiu większej naturalnej korzyści niż przecenianie przez wroga naszych wad poza niedocenianiem przez przyjaciela naszych zalet” (2)

W powieści z każdą przeczytaną stroną akcja przyśpiesza. Nie spostrzeżecie się nawet, gdy ją skończycie. Mało jest książek dostarczających tak ogromną przyjemność czytającemu..

Nie brakuje tutaj życia w przepychu, morderstw, intryg, konfabulacji czy handlu narkotykami. Każdy będzie usatysfakcjonowany perełką literatury amerykańskiej.

Radzę Wam przeczytać powieść robiąc sobie przerwy, bo wtedy silniej odczuwamy emocje, które „serwuje” nam narrator. Lepiej wpierw przeczytać Ojca Chrzestnego, a następnie oglądnąć wszystkie zekranizowane części.

To sprawi, że delektujecie się samą akcją bardzo długo w podobny sposób jecie wykwintny i bardzo drogi posiłek. Kończąc go przed czasem, przerywacie rozkosz dla ciała i duszy.

 (1) Tamże, str. 433

(2) Tamże, str. 235  

Opublikowane także na: http://lubimyczytac.pl/ksiazka/31694/ojciec-chrzestny

Opublikowane także na: http://www.facebook.com/ZapachKsiazek?ref=hl